Hayat,özlemekten ibaretmiş gibi gelmeye başladı iyice..Hep aynı notalara basıyorum biliyorum,ama her enstrümanda farklı çıkıyor ses.Şu sıralar "ney" den geliyor,derinden.Her gece,günün vicdan muhasebesini yaparken,kapatamıyorum hesabı.Açık veriyor,özledikçe büyüyor açıklarım..
Bir ben değilim elbet,yaşamın kanunu bu;herkes yaşamının bi yerlerinde derin bir özlem duyuyor.Bazen daha bitmeyen birşeyi bile,"Bitince özlerim" korkusuna kapılarak yaşıyoruz hatta.Kimisi işten,güçten vakitsizlikten bastırıyor;kimisi ne yapsa derinine işliyor.Özlemleri çok fazla birikince insanın,sevdikleri de gitmeye,göçmeye başladıkça ölümü özlüyor belki de..
Özlem bestelerinin ney'e üflenmiş notalarındayım..Ağlamaklı,derinden..Dimdik,kırılgan,içli..
Somut kavramlar yok hayatımda,tüketmişim..Soyut,belirsiz,elle tutulamayan bir hayatı yaşıyorum.Benim seçimim mi bilmiyorum,sorgulamadan yaşamaya çalışıyorum.Ulaşılmaz,büyük hayallerim yok.Hayatıma tek bir kelime hakim,tek bir istek;"Huzur".Huzuru gerçekten bulduğum tek yer O'nun huzuru..Lakin huzura neyle çıkarım bilinmez..
İşte ben böyle bir hal içindeyim,bulunduğum bu yerden kelimelere tutunmaya çalıştıkça,ne kadar uzakta olduğumu bir kere daha fark ediyorum.Yarım yamalak cümleler çıkabiliyo sadece içimden,kördüğüm bir zihinden fazlasını beklemek hata belki de..
Siz siz olun tek bir enstrümanla dinlemeyin içinizi,dilerim kocaman bir orkestranız olur..
