Arkada mı kalmış oluyordum ben, yoksa gidenler de benim kadar arkada kalmış hissediyor muydu? Yüreğimde öyle bir gitmek sevdası var ki, hep daha uzağa...Sabitlik, aynılık, durağanlık halleri ruhuma takılmış bir pranga gibi. Her an gittiğimi hissederken, bu arkada kalmışlık hissi de insan olmanın bir handikabı olsa gerek.
Hayatımın göç mevsimlerinden birindeyim yine. Ebediyete uğurlayıp, ardından bakakaldığım da var, uzak ülkelere gelin gönderiyor olduğum da... Gidiş yolları ayrı ayrı olsa da teselli hep aynı; "Vuslat" Nerde, ne zaman bilmesem de var olan bir "vuslat"
Arkada kalan olunca başka görmeye başlıyorsun dünyayı. Etrafında gördüğün herşeyin,herkesin ardında kalanı oluveriyorsun birden. Kaybetmek korkusu yapışıyor boğazına kocaman bir düğüm gibi. Oysa insan sahip olmadığı birşeyi kaybedemezdi zaten. Ben miyim sahipleri sanki?
Arkada kalan olunca bağlanamıyorsun da geride kalanlara. Ya da bağlanmıyorum sandığını, küçücük bir eşyanı kaybettiğinde anlıyorsun. Bağlanmamayı öğrenmeye çalışıken bocalıyorsun çok zaman... Kendine düşman kesiliveriyorsun. Ama Yaradan bırakmıyor elini, eğer sen tutunmayı bilirsen. Sığınmayı öğreniyorsun O' na...
Gidenlerin ardında kalan olmadığını anlıyorsun sonunda... Bir gün, gidenin aslında kendin olduğunu hissettiğinde, yaşadığın herşeyin başrolünde kendi nefsin olduğunu gördüğünde ;hayatında, gittiği zaman üzüldüğün insanlar olduğuna şükretmeye başlıyorsun.. Çünkü hepimiz gidiyoruz. O dilerse, hayatımıza gidişine üzüleceğimiz yoldaşlar gönderiyor. Herkes gidiyor, gençlik gidiyor, ömür gidiyor, kalan hep "O" oluyor.
Şimdi ben, bu ayrılık kıyılarında hüznüme mağlup olmamak için Sana sığınıyorum... Yüreğim Senden gelecek bir teskine öylesine muhtaç ki... Yoluma gönderdiğin refakatçiler için şükürler olsun. Yoluma, yolundan ayrılmayanları çıkar ve yolun hep gittiğini bana hiç unutturma Ya Rabb!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder