Alem-i Deniz

Bazen mesafe arıyor insan...Uzaklaşmak sevdası yüreğe düştü mü bir kere,
yakıyor her tren sesi. Deniz kenarları, limanlar çekiyor kendisine mıknatıs gibi.
Uçuveriyorsun, bilmeden nereye gittiğini...Önce yüreğine esir oluyorsun, sonra ayaklarının
götürdüğü yerlere köle. Lakin yüreğe esir olmak zor iş. Kanadın yokken uçacağını sandırır,
yükseklerden çakılıverirsin denizlerin diplerine.Gitmek olur yine sonu...

İnsan kendi seçiyor yolunu...Yüksekleri, uçurumları, dipleri... Ne de dertliyiz hepimiz.
İçimizi bağlayan karalar, yüzümüzü aklayacak olsa, yüreği bağlayan karaları da severim de,
insanoğlu tuhaf. Kalbinin kuytuları imdat çığlıklarıyla yanarken, yüzü hala karalara dönük
yaşar da, mutluyum der adına..

Yollar denizlere çekiyor hep beni...Güneş batarken yazılan satırlar, denizlere dökülüyor,
gözyaşı kuytularında.. Yosun kokusu mu içime bu tatlı mayhoşluğu veren, yoksa tatlı tatlı
tenimi okşayan akşam rüzgarına karışıp,gözlermi kamaştıran güneş mi? Deniz kenarı benim
yolum. İçimi açan da, ağlatan da işte bu serin sular. Hele bir de fonda müziğim olsun acaba
kalkar mıyım oturduğum yerden?

İçimde ağlayan bir deniz var, az kaldı okyanus olmasına. Ne garip hüzünle mutluluğu nasıl
bu kadar iç içe yaşayabiliyorum? Hamurum hüzünle yoğrulmuş ne fayda...Gülsem de hüzün,
ağlasam da..

Koca bir alem deniz.Dalgalarında saklı sırlar müebbet cezalı, kıyılara çarpıp çarpıp
dönmeye mahkum...Birilerine gökyüzü olmuş deniz; balıklara, yosunlara, mercanlara...
Kim bilir daha kimlere? Acaba diyorum bizim gökyüzümüz de deniz mi birilerine, mesela;
kuşlara..Arada sıkışan insanoğlu nasıl da göremiyor uçsuz bucaksız mavileri? Karalarla
geziyor, mavilere dönük gözleri...

Kıymet bilmez bir nesil olup tükettik güzellikleri. Alın sizin olsun ne varsa. Sakin
bir deniz kasabasına bırakın beni.İki gökyüzü arasında sıkışmışlığı yaşayayım ben. Ne
yer bitsin, ne gök... Ne denizler sarsın beni, ne gökyüzü alsın. Yaşamın adı bu;
İki arada bir derede nefes alıp vererek, olduğun yerde saymak.