Kayıp...

Öyle acılar yaşar ki kalp, daha çoğunu yaşayamam sanar.
Kıvranır durur kendi kendine de, mantık acı kıskacından kurtulup yol alamaz.
Sahi ya hüznün tarifi var mıdır?İç yangını mıdır?darboğaz mı?kerbela mı?
Boğazda bir düğüm,karında bir sancı,yürekte koca bir kaya parçası...
Hüzün halsiz bırakır adamı
Bittim sandığın yerde,nöbet nöbet çarpar da diriltir gözyaşlarını..
Kısık ateşte kavurur,buharında haşlar,diri diri yakar...
Bazen gereğinden fazla yaşarsın acını.
Öyle bir andır ki o,artık yaraya merhem bulsalar,
bütün çareleri serseler ayaklarının önüne,üstüne basar da geçersin..
Artık dermanın gelse de hissedemezsin..
Hapis kalır ruhun o hüzünde müebbet.Merhemine de "Boşver,uğraşma dersin"
Kalpten geçersin,yürümekten geçersin,herşeyden geçersin,acıdan geçemezsin..
Üstelik acıdan geçilemezsin de..
Mantık bulur yolunu, devam edersin eksik, devam edersin bıkkın,devam edersin yorgun..
Mutlulukları ezer geçersin, hüznünle sarmaş dolaş..
Yaftalar dolanır boynuna,anlamsız bakışlar çarpar nazarına,sorular çıkarırlar karşına,
Acılardan kırptığın maskeleri takar da gidersin..
Sevdalar giydirirler,
Kim bilir, birilerinin masallarında başrolleri oynarsın,
Kendi masalında kayıp bir yabancıyken...
Yazarsın,çizersin,güldürür de öyle geçersin.
Hiç bir anlama yüklenemezsin.
Öznesiz cümlelerinde dolaylı tümleçlerde takılıp gidersin..
Tutunamazsın..Tutturamazsın..
Yüklemlere yük olursun.
İstemeden vardığın yerlerde tümsek olursun,
Rüzgarlar bile savurmaz seni,
Gidemezsin,kalamazsın,boşlukta bile kaybolamazsın..
Susarsın...Cümleler boyu susarsın..
Konuşsan,kendini bile anlamazsın..
Susarsın,sustuğunu sanırlar..
Kalırsın,kaldığına inanırlar,
Gidersin,el sallarlar
Kaybolduğunu anlayamazlar...