Vazgeçiş

Vazgeçmek,
Ne de ağır bir kelime uzaktan bakınca.
Sabretmek,
Ağırlığını taşıyamayacak harfler zinciri..
Beklemek,
Sonu olmayan sıkıntılar kervanı..
Ne kadar tanım yapılsa boş..
Kendini taşıyamaz bu kelimeler,
Sadece omuzlara yük olur.
Yeni vazgeçtim ben,
Korktum önceleri.
Şimdi bakıyorum da,vazgeçmek tekil anlamlara yüklenmiş..
Sadece boşlukla eşdeğer belki.
Yanına sabır da istemiyormuş,beklemeyi de, hüznü de..
Yalandan bi gülümseme hediyesi bile varmış..
Gerek imalı, gerek maziye sitemli..
Vazgeçince bir kere,
Liman da aranmıyormuş,tutunacak dal da..
Yer çekimi kesilip ayaklarının altından,
Olduğun yerde boşluğa bırakıyormuş.
His yok, acı yok, akıl yok..
Yokluklar diyarı mı desem adına..
Acı olmadan vazgeçmek olmuyormuş..
Yokluktan önce varolmak ateşinde önce pişip,
Sonra kül olmak gerekiyormuş..
Can yangını sönmüyormuş vazgeçmeden..
Yani bi seçim değilmiş bu vazgeçiş,
Sorusu olmayan,mecburi cevap şıkkıymış "A)Hiçbiri"...
Yanlış yapma seçeneği yok,
Doğru yapmaya mecbur değilsin,
Sadece A şıkkını seçip,vazgeçersin..
Vazgeçtim..
Zaten 3 Yanlışlarım vardı 4 doğrumu götüren..
Neresinden baksam kar kaldı vazgeçiş..
Ne uzağım artık,ne yakın..
Bu boşluk ne başlangıç,ne bitiş...
Mecburi,tek yön bir gidiş..